Kolejny dzień zmagań, mijają kolejne godziny, kolejne minuty. Lodowata woda powoli osłabia morale i zniechęca do dalszych działań. Tkwiąc w niej prawie po „uszy” zziębnięte i odrętwiałe ciało szuka najwygodniejszej pozycji, a zmęczony i otępiały wzrok z trudem reaguje na jakiekolwiek źródło inwencji twórczej. Ospałość i znużenie daję się we znaki. To ciągła walka z "głową" i jej słabościami, to walka z „diabłem” który mówi dość, po co ci to, tam jest lepiej, cieplej, milej, przyjemniej, wystarczy tylko to przerwać. Znamy dobrze triki naszego umysłu, który w takich sytuacjach bombarduje nas fałszywymi bodźcami i znakami, oszukuje i pragnie iść tylko po najmniejszej linii oporu, wykorzystując i znając nasze słabości po to by osiągnąć swój cel.
Te jego proste i rozpoznawalne mechanizmy, sygnały i kłamstwa prowadzą tylko do drogi na skróty. Droga na skróty to prosta droga, łatwa, przyjemna, ale nie dla nas, nie dla przyrody. Dla nas droga na skróty nie istnieje. Wolimy jak jest trudno, jak jest ciężko, gdzie zmuszani jesteśmy do nowych nieprzewidzianych twórczych działań. Skracając drogę, skracamy własną podróż, która jest naszym sensem prawdziwego przeżywania. To nasza droga i nasza podróż.
Ten post chciałbym zadedykować wszystkim tym którzy z wyboru kroczą najszybszą i najłatwiejszą drogą. Tym którzy posuwają się nie tylko do kradzieży naszych prac, zdjęć, postów, działań wiernie je kopiując, odtwarzając i naśladując. Często sami również utożsamiają się z nimi wierząc, że to właśnie ich praca, droga, pomysły i tożsamość. Bycie sobą w dzisiejszych czasach to dla niektórych nieosiągalna sztuka.
Bielik Haliaeetus albicilla White-tailed eagle fot. Marcin Baranowski