Piękno nocy to coś, czego większość z nas w swoim życiu doświadczyła bardziej lub mniej. Na biwakach pod namiotem w mazurskich lasach, na górskiej łące skąpanej w cieple letniej pory, czy gdzieś w czasie wakacyjnej podróży. Noc potrafi zaskakiwać i tworzyć niesamowite obrazy, znane lub pozornie zwyczajne miejsca przybierają inną formę i wyraz. Osoba przeżywająca ten pejzaż nie tylko widzi, ale i czuje jedyną w swoim rodzaju atmosferę.
Przygotowując się do zdjęć z dala od domu, często biwakujemy w dzikich i niezwykłych zakątkach z dala od osiedli ludzkich. Robimy to przez okrągły rok i przez te dziesiątki, czy może nawet setki nocy spędzonych w terenie, nieprzerwanie przeżywamy z niezwykłą siłą odmianę miejsca gdy zapadają ciemności. Mrok i tajemnica bijąca z rzeki, woda wydająca się oleistą mazią skrywającą ogrom sekretów, drzewa przybierające niezwykłe kształty i te kostuchy gałęzi sterczących na tle nieba. Gdy unosimy wzrok wyżej, naszym oczom zaczyna się ukazywać prawdziwa magia. Tysiące gwiazd skrzących się w zadziwiająco hipnotyzujący sposób. Smuga drogi mlecznej i lecące bolidy rozpalające na ułamek chwili niemal cały nieboskłon. Zapadamy w tą plejadę doznań i estetyki.
W naturalny sposób powstała w nas potrzeba oddania tych chwil na zdjęciach. Tak właśnie już całkiem dawno pojawił się pomysł fotografii nocnej. Zaczęły się poradniki, lektury, filmy i fora. Gdy fotografujesz od dłuższego czasu w danej dziedzinie, pewne postrzeganie innych, sąsiednich sfer może się stępiać. Zapomina się chociażby obsługi nieużywanych funkcji aparatu, a oczy i twórcze elementy budujące fotografa, poza niewielkim uwolnionym obszarem, pogrzebane są pod warstwą mułu. Nagle okazało się, że otworzyliśmy ogromne pudełko z niesamowitą przygodą i zaiste zadziwiające jest, że przez tyle lat przeleżało nam pod nogami.
Fot. Łukasz Boch