Trudno jednoznacznie stwierdzić wokół czego krążą myśli w takich momentach. To pewnego rodzaju łapczywe pochłanianie doznań, których siła i wymiar zmieniają się z każdą chwilą. Trochę jakby dotykanie kolorów, smaków, zapachów w trakcie spektaklu, jednego seansu, jednego z tych, który zapada w pamięć na długie miesiące, a może i lata.
Wybiła godzina druga. Mordercza pora w swym początkowym momencie rzuca nas jedynie na automatycznie wykonywane czynności. Ostatnia kontrola kart, baterie, wizjer, telefon, klucze, plecak. Okolice spowijają nadal głębokie ciemności. Na niebie przekładaniec z chmur ujawnia gdzie nie gdzie rozgwieżdżone niebo. Chmury suną na wysokim pułapie, to dobrze, nie raz widziałem jakie cuda potrafią wyświecić tak ułożone chmury, podpalone przez słońce spod horyzontu. Długi marsz na stanowisko to czas na właściwą pobudkę. Odgłosy nocy pieszczą zmysły, a wzrok stopniowo wyostrza się i zaczyna widzieć co raz dalej. Nie używamy czołówki, idziemy w ciemnościach, skryci topolową aleją. Jakiś szczególny moment? Wejście do wody. Uwielbiam to, jej zapach, jej smak. To jakby przechodzenie do innego wymiaru, to właśnie ten moment, gdy wchodzimy w ich świat. Dalej, już wodą, droga prowadzi wzdłuż niewielkiej zatoki. Tam przez kilkadziesiąt metrów musimy płynąć, nie ma dna, później się wypłyca, a my skręcamy na północ, wzdłuż pasa trzcin. One nas skryją na ciemnym pasie nieba.
Zaczyna się! Pierwsze kolory wydobywają się na niebie. Podeszliśmy pod dużą grupę żurawi, około czterystu osobników. Ostatnie poprawki kątów i wymoszczenie pozycji w wodzie. Będziemy tu tkwili przez następne dwie, może trzy godziny, więc każdy, najmniejszy komfort jest na wagę złota. Czy pamiętamy niewygody? Raczej nie, to co oferuje wschód słońca, porównałbym z narodzinami. To narodziny na nowo, każdego dnia. Budzi się nadzieja, radość, wiara i siła. Zaczyna się nowy rozdział. Człowieka wypełnia coś niezwykłego, wtedy wszystko jest możliwe.
Żuraw
Crane
Grus grus
fot. Łukasz Boch