Przez tą bebeluchę za oknem wzięło mnie na wspominki. Poza tym chyba wszystkim nam przyda się nieco zieleni i słońca. Wracamy na wierzbowe korony, by przyjrzeć się kolejnemu dniu z życia żółtej rodziny. Ptaki śpiewające, zwłaszcza te urokliwe, uchodzą w świadomości ludzkiej za istoty nieskazitelne, czyste, pozbawione jakichkolwiek zmartwień i wyzwań. Przecież taki śpiew nie może być dziełem zestresowanego i ściganego stworzenia? Nasze długie obserwacje pokazały jednak, że wil

Uroki poznańskiej starówki i festiwal Przyroda Warta Poznania. Kameralne i niezwykle urokliwe miejsce, aż dziw bierze, że to już za nami. Możliwość spotkania z Wami była była bez dwóch zdań warta tej śnieżnej włóczęgi przez pół kraju. Chcielibyśmy serdecznie wszystkim podziękować za przybycie, obecność, uwagę i ogromnie miłe przyjęcie. Wszystkie wczorajsze rozmowy, możliwość poznania Was osobiście, dyskusje o przyrodzie, ciepła atmosfera, niesamowity klimat. Te wspomnienia zo

Szarość potrafi być piękna. Czyż nie? Mawia się, że życie potrafi być szare, albo coś jest szaro-bure. Czy jednak szarość i bezgraniczna monotonia koloru nie ma w sobie czegoś niezwykłego? Późną jesienią zaczyna się czas, gdy kolorów zaczyna ubywać. Widać to szczególnie nad wodą w pochmurne i zamglone dni. O ile w lesie, czy na łąkach choćby zieleń oziminy czy igliwia potrafi złamać monolit koloru, to nad wodą wszystko tonie w szarościach. Minimalistyczne ujęcia pozbawione sz

Początki zawsze wydają się podobne. Jest ciemno, rozkładam sprzęt, pływadło i ruszam nad rzekę. Wsuwam się po cichu do wody i wtulam w brzeg. Podobny rytuał, który może przypominać rutynę. Coś jednak sprawia, że nigdy sesje nie są takie same. Drobne sytuacje, zachowania, układy światła i mnóstwo innych czynników. Na swoje ulubione stanowisko przybyła jeszcze przed wschodem. Ta pierwsza wizyta często jest czymś w rodzaju zwiadu i kontroli ulubionych stanowisk. Po kilku minutac

Spoglądam w niebo, biały puch wiruje nad głową. Nieskazitelna biel spowiła niegdyś gwarną teraz pustą i cichą krainę. Oczy wędrują po labiryncie szczerości i bezkresnej bieli. Wiem, że tu jest. Czuje jej spojrzenie. Czuje jej obecność, bijące przenikliwe surowe lodowate piękno jej ognistych oczu. Obserwuje każdy mój ruch. Wyczuwalne przeszywające napięcie narasta. Choć jej nie widzę, siła jej spojrzenia wywołuje przyspieszone bicie serca. To ona decyduje o wszystkim. To ona u

Zima, choć w teorii sprzyjająca dłuższemu spaniu, niesie ze sobą szczególny charakter wypraw. Zimno i związany z tym dyskomfort nawet przy zaprawionych organizmach potrafi wystawić na próbę. Wiatr, wilgoć, niskie temperatury, a do tego częsty bezruch. Jak w takim razie wyglądają zimowe wyprawy do wody? Często słyszymy pytanie jak to jest siedzieć kilka godzin w wodzie, gdy ta ma najwyżej kilka stopni? To prawdziwa wisienka na torcie i jeden z tych typów fotografii przyrodnicz

Niespodziewany uścisk zimy odmienił świat w jednym momencie. Zasady i relacje panujące w świecie przyrody zostały przetasowane. Typowe miejsca żeru i odpoczynku w jednym momencie przestały spełniać swoją rolę. Przepiękna aura pieści oczy i zmysły, choć dla świata przyrody to czas wyzwań i wielkiej próby. Dla zimorodków to bardzo niebezpieczny czas. Ich nieustanny kontakt z wodą niesie sporo zagrożeń, a i o sam dostęp do wody jest trudno. Wszystkie stałe miejsce żeru pozamarza

Bieliki to chyba jedne z najbardziej majestatycznych naszych podniebnych drapieżników. W swoim zachowaniu jednak są wyjątkowo oszczędne. Potrafią godzinami przesiadywać w jednym miejscu. Ich lenistwo jest wyrachowane i mocno wyważone. Z reguły nie podejmują zbędnych przelotów, jeśli nie mają w tym określonego celu - polowania. Same łowy zajmują większość ich codziennego czasu. Jednak i tutaj czysta kalkulacja i ekonomia jest na pierwszym miejscu. Nie podejmują z zasady zbędny

Wystarczy zamknąć oczy i wspomnienia ruszają. Rozśpiewany las bukowy i dywan zawilców. Zieleń wybijająca się z szaro-brązowego podszytu. Przeminęły te dni i dziesiątki kolejnych. Cykl przyrody jednak nieustannie biegnie, aż dziw bierze, że zanim się obejrzymy znów się pojawią. Zabieramy was zatem w przedwiosenny wieczór do lasu, gdzie z perspektywy obudzonej ciepłem żaby, przedzierać się będziemy przez kwietny gąszcz. To był jeden z tych fotograficznych dni, gdy bez większej

Panujący chłód doskwiera wszystkim. Wilgotne zimne i przejmujące powietrze przenika nawet przez najcieplejszą barierę z ptasiego puchu. Chroniąc się przed północnym zimnym wiatrem, skulone czaple stroszą pióra niczym chochoły otulające drzewa. Mimo iż są prawdziwymi indywidualistami, nawet i one w okresie zimowym zbierają się w licznych grupach. Jednak i wtedy niewidzialny dystans musi zostać zachowany, wystarczy skrócić go bezwiednie i potyczka już gotowa. Tu nie ma hierarch

Nastała chyba najsmutniejsza z pór roku. Sposępniałe drzewa obnażone z liści kołyszą się w podrygach zimnego, północnego wiatru. Szarość, brązy i wilgoć, zdawać by się mogło, że cały świat zastygł, posmutniał i wyrzekł się kolorów. Oto moment jesieni przeradzającej się w zimę. Królestwo mroku i pozornej monotonii. Dlaczego pozornej? Jest bowiem pewien buntownik rzucający wyzwanie całej otaczającej go aurze. To nieprzejednany władca kolorów. Gdzieś w przedzierającym się przez

Dookoła wszechobecna cisza. Do tej pory gwarne przestrzenie zamilkły pod osłoną znużenia i mgły. Co raz mniej światła, ciepłych migoczących promieni słońca, zapachów i barw. Paleta żywych kolorów ustępuje odcieniom szarości i beżu. Nawet czas zwolnił pod nieustającą powłoką półmroku. Jednak jest ktoś kto nieprzerwanie toczy walkę z szarością dnia i codzienną monotonią barw. Ktoś kto swoją energią, charyzmą i kolorami zaprzecza wszystkiemu co widzimy. Wystarczy spojrzeć, jego

Witamy po długiej przerwie. Można by powiedzieć, że zakurzyło nas lekko i zasypało stertą codziennych rupieci. Intensywny rok odcisnął chyba swoje piętno na całej obecności w świecie internetowych pokazów i można powiedzieć, że wbrew wszystkim regułom o systematyczności pojawiania się się w sieci, postanowiliśmy odpocząć od fejsbukowo-instagramowego wymiaru. Czas jednak zrzucić kożuszek i bambosze, wrócić do świata skrzydlatych. Czas ruszyć do domu wschodzącego słońca, bo tak

Lśniące, migoczące, złote promienie przebijają się przez gęstwinę labiryntu bagiennej roślinności. Niedostępne mokradła to wyjątkowe miejsca skrywane przed światem i ludzkim wzrokiem. Wyjątkowe miejsce i wyjątkowi mieszkańcy. Ten szczudłak egzotyczny przybysz z dalekiego południa rozgościł się u nas na dobre. W magicznej niblandii, w gestwinie oczeretów, niedostępnych grzęzawisk jako nieliczny doczekał się potomstwa. To prawdziwe szczęście i radość dla niego jak i dla nas. #

Jesień to nie tylko czas wielkich migracji, zupełnie niepostrzeżenie i bez wielkiego rumoru przemieszczają się również rzesze mniejszych ptaków. Cały latający świat podróżuje, oczywiście każdy robi to na miarę własnych możliwości i potrzeb. W krainie zimorodków trwa właśnie ostatni etap przygotowania nowego pokolenia do samodzielnego życia. Ptaki już polują samodzielnie, choć korzystają nadal z gościnności rodziców. Niebawem się to zmieni. Zbliża się nieuchronnie moment, gdy

Październik tego roku zaiste rozpieścił fotografów na wszelkie możliwe sposoby. Ciepła aura, sporo słońca i te nieziemskie kolory. Ogrom odcieni jakie oferuje świat powala i dziwna cisza, która nastała, oddaje nastrój przemijania. W takiej właśnie atmosferze ostatnie siewki opuszczają nasz kraj. Jeszcze prze miesiącem setki, czy może nawet tysiące biegusów, łęczaków, kulików i batalionów pędziło to w prawo, to w lewo. Zewsząd słychać była popiskiwanie i wesołe kwilenie tych n

Fotografia przyrodnicza jako taka i przebywanie z przyrodą, wiążą się z niezwykłym zbiorem, zbiorem bardzo osobistym i silnym w doznania. To niezwykła plejada wspomnień i doświadczeń. Z nimi wiążą się obrazy, smaki, zapachy, konkretne chwile, lub długie godziny gdy działo się coś niezwykłego. Każdy fotografujący, a w zasadzie każdy, kto doświadcza obcowania z przyrodą ma swoją, osobistą kolekcję. Dzisiaj będzie o jednym takim ułamku naszego przyrodniczego życia. Do wschodu sł

Chyba możemy powiedzieć, że nadszedł czas naładować baterie i ruszyć w samotną wędrówkę. To był naprawdę intensywny czas. Skończyliśmy cykl szkoleń i wypraw, zwieńczony niezwykłymi kolażami pod znakiem żurawia i czapli. Przyszedł moment pakowania plecaków, szykowania sprzętu i wielkiej włóczęgi. Spędziliśmy z wami niezwykłe momenty. Intensywne ale zarazem wesołe i bardzo przyjemne. Mamy nadzieję, że osoby, które opuściły naszą szkołę ruszą teraz w świat i podarują mu nowe spo