"Gdy trudzisz się zaiste miłujesz życie prawdziwe; a ukochać życie przez trud, to przeniknąć jego najgłębszą tajemnicę."
Są takie zdjęcia, których samo wykonanie nie przedstawiało trudności, przyszło lekko, bez większego wysiłku. Gdyby jednak przyjrzeć się bliżej, okazuje się, że moment spotkania, okupiony były wieloma nieudanymi próbami. Ogromem przebytej odległości i wieloma godzinami poszukiwań. Właśnie tak kojarzą mi się nasze wyprawy na spotkanie z tą niezwykłą sową.
Prób było kilka, testowaliśmy różne pory roku, chcąc nieco podyktować własne warunki na zdjęcia. Co za próżność. Efektem były dwa heroiczne maratony i kompletnie zero zdjęć. Szczególnie w pamięci zapadła mi jedna z naszych wypraw.
Była połowa marca, ruszyliśmy późnym wieczorem w podróż trwającą niemal sześć godzin. Walcząc ze snem dotarliśmy przed wschodem. Kuchenka, kawa i śniadanie. Chwila rozmowy, założyliśmy plecaki i w drogę. Plan był prosty, przeczesać możliwie dokładnie ogromną połać lasu. Kilometr za kilometrem i nic, zero ruchu, zero dźwięków. Mijały godziny i kilometry, narastało zmęczenie i zwątpienie. Gdy maszerowaliśmy obciążeni plecakami czuliśmy nieznośne ciepło, gdy odpoczywaliśmy, ciało przeszywały dreszcze i zimno.
Z czasem nasza wyobraźnia podsuwała nam puszczyka na każdym pniu drzewa, przełamanej brzozie czy sosnowym tylcu. Rozmoknięty i topniejący śnieg nie ułatwiał poszukiwań. W pewnym momencie moje odpoczynki przeradzały się w krótki, urywany sen. Każdy, nawet najbardziej powyginany pień był rozkosznym oparciem dla głowy. Walczyłem ze sobą, by nie zawrócić. Mobilizacją był Marcin pędzony jakąś niewyobrażalną siłą. Z niesamowitym zawzięciem penetrował najbardziej wymagające mszary. Wędrowaliśmy po okolicy do późnych godzin popołudniowych. Gdy wybiła siedemnasta, byliśmy już na nogach ponad dwadzieścia kilometrów i trzydzieści godzin. Nadal bez rezultatu. Gdy słońce schowało się za horyzontem, ruszyliśmy w milczeniu w drogę powrotną.
Puszczyk mszarny
Great gray owal
Strix nebulosa
fot. Łukasz Boch