"Podążaj za tym co Cię uszczęśliwia, a wszechświat otworzy Ci drzwi, nawet gdyby wydawałoby się, że wokół są same ściany."
Z perkozami mam osobistą historię. Zarówno z dwuczubymi jak i rdzawymi. Dla mnie stały się pewnym przełomem i wyznacznikiem. Przed laty, gdy rozwijałem swój warsztat i poszukiwałem fotograficznej drogi, perkozy stały się tymi ptakami, które wykrystalizowały pewne filozoficzne podejście do fotografii przyrodniczej, uczciwie patrząc, to właśnie one ukształtowały mnie jako fotografa i przyrodnika. To przy nich zrozumiałem, że ilość nie ma znaczenia, kolekcjonowanie gatunków i szastanie miejscami nie prowadzi do poznania i harmonii.
Dużo ważniejsza stała się wartość poznawcza i zespolenie się z przyrodą, zanurzenie w jej tajemnicy poprzez konsekwentne fotografowanie jednej rodziny. Zacząłem więc śledzić życie jednej pary, w jednym miejscu, fotografując ją niemal od przylotu, do momentu gdy jesień wyznaczała kolejną migrację. Obserwowałem walkę o terytorium, toki, budowanie relacji między partnerami, wysiadywanie jej i klucie potomstwa. Później dorastanie maluchów i ciężką pracę rodziców podczas opieki nad potomstwem. Wreszcie usamodzielnianie się dorastających ptaków. W tym czasie zmieniały się nie tylko ptaki, ale całe środowisko. Roślinność, temperatura, długość dnia, a nawet sama woda. Doświadczając to wszystko, zrozumiałem, że dotknąłem istoty piękna, najgłębszego sensu. Od moich pierwszych sesji z perkozami minęło dziewięć lat. Dużo rzeczy się zmieniło we mnie i wokół mnie. Jedna rzecz jednak pozostała, fascynacja zgłębiania życia wraz z jego najdrobniejszymi detalami, intymnościami, pięknem i estetyką.
Ten rok postanowiłem poświęcić w całości wodzie. Wiosna i powrót ptaków, to zawsze radosny czas. Pokazuje przecież, że pomimo naszych problemów, trosk i zmartwień, koło życia i natury toczy się nieustannie, że jutro znów jest dzień, nowa szansa, nowa historia.
Perkoz rdzawoszyi
Podiceps grisegena
Red-necked Grebe
fot. Łukasz Boch